vroeg hoe lang het geduurd had om hem te vangen.
Niet lang, antwoordde de Mexicaan.
Waarom bleef je dan niet langer op zee om meer vis te vangen? Vroeg de Amerikaan.
De Mexicaan legde uit dat deze bescheiden vangst genoeg was om zijn familie te onderhouden.
Maar wat doe je dan met de rest van de tijd? Vroeg de Amerikaan.
Ik slaap lang, vis een beetje, speel met mijn kinderen en houdt een siësta met mijn vrouw.
’s Avonds ga ik naar dorp met mijn vrienden, dan drinken we een paar biertjes spelen we gitaar en zingliedjes. Ik heb een goedgevuld leven.
De Amerikaan onderbrak hem:
Ik heb een Harvard diploma en ik kan je helpen. Je moet beginnen met elke dag langer te vissen. De extra vis die je vangt kan je verkopen. Met de winst kan je een grote boot kopen.
En daarna? Vroeg de Mexicaan.
Als je een grote boot hebt, ga je meer vis vangen. Met het extra geld dat je daarmee verdient, kan je een tweede boot kopen, en een derde, en zo verder dat je een hele vloot hebt. In plaats van
je vis te verkopen aan tussenpersonen, kan je rechtstreeks onderhandelen met de grote bedrijven. Je kan misschien zelfs een eigen bedrijf starten. Dan kan je dit kleine dorpje verlaten en
verhuizen naar Mexico-Stad, los Angeles of zelfs naar New York. Van daaruit kan je heel je onderneming leiden.
Hoe lang zou daarover doen? Vroeg de Mexicaan. Twintig jaar, Misschien vijfentwintig jaar, antwoordde de Amerikaan. En daarna? Vroeg de Mexicaan.
Daarna? Lachte de Amerikaan. Wanneer je eenmaal zo’n groot bedrijf hebt, kan je aandelen kopen en verkopen en miljoenen verdienen. Miljoenen? Echt? En daarna? Vroeg de Mexicaan.
Dan kan je gaan rentenieren, een huis kopen in een klein dorpje aan de kust, ’s morgens lang lang slapen, met je kinderen spelen, een beetje vissen, een siësta houden met je vrouw en ’s avonds plezier maken met je vrienden.
